Nee, ik heb al jaren geen anorexia meer. Maar een weekend, feestje of vakantie met van allerlei lekkers, geen weegschaal en geen sportschool is voor mij jaren moeilijk geweest. Niet alleen bij mezelf wilde ik er controle op, maar ook bij alles en iedereen om mij heen vond ik het lastig. Nee, ik eet nog steeds geen bergen suiker. Maar niet omdat ik dat niet durf. Meer omdat ik het niet wil. Puur voor mijn gezondheid. Maar geen suiker eten betekent niet dat je een probleem hebt:). Dat is een heel ander verhaal
Ik weet nu waarom er bepaalde 'eetstoornissen' ontstaan. En dat is niet alleen omdat wij het in ons koppie niet allemaal op een rijtje hebben, geen motivatie of gewoon te weinig (of teveel) eten. Jaren ben ik bezig geweest om te gaan begrijpen waarom processen gaan zoals ze gaan. Zodra je je eigen lichaam gaat snappen en gaat begrijpen waar een missing link zit, ga je automatisch ook sneller de stappen zetten om dit te verbeteren. En ja, dit is dan een combinatie van alle factoren.
Niet alleen voeding, niet alleen bewegen, niet alleen slapen, niet alleen suppletie en niet alleen psychotherapie. Nee, het gaat erom te kijken wat JIJ nodig hebt. Ik kan niet zoveel met protocollen. Ieder mens is uniek en dus niet iedereen heeft hetzelfde nodig. En geloof mij: ik heb genoeg mensen in de praktijk die echt hun best doen om af te vallen, beter willen worden of juist willen aankomen maar het niet lukt. En die mensen zijn echt een doorzetter, eten goed, bewegen (soms juist te veel) en hebben 100% motivatie. Als het zo simpel zou zijn zouden er echt niet teveel mensen te zwaar, moe of depressief zijn. Die mensen kiezen daar echt niet zelf voor. En laat ik nu de andere klachten nog maar even achterwege.
Even terugkomend op mijn verhaal: ook ik koos niet voor anorexia. Maar het was voor mij een houvast. En juist deze houvast ben ik gaan begrijpen. Ja, er lag heus een stukje in mijn verleden. Maar nee, dit was niet de oorzaak. En daar ging het mij inziens mis. Gesprek op gesprek ging het daarover. Keer op keer moest ik graven in iets waarvan ik toen al dacht: "Really?" Ik vroeg toen al vaak: "Als dat het probleem zou zijn, had mijn broer ook een probleem."
Nee, later bleek dat het erom ging waarom mijn lichaam zo reageerde op stress. Dit kwam bij mij door een endorfineresistentie waardoor heel veel andere facetten onderuit gingen. Samen met een slecht microbioom en hormonen die totaal uit balans waren reageerde mijn stresssysteem totaal fout. Ok, vakinhoudelijk voor nu niet interessant. (overigens is het wel mijn passie geworden en ben ik blij andere mensen te mogen helpen).
Maar wat ik wel nu interessant vind voor jou is het volgende: Laat nooit en dan nooit iemand zeggen hoe jij in elkaar zit en dat er niks met je aan de hand is (of juist andersom). Je bent altijd een mens, geen nummer. Je mag altijd inspraak hebben over jouw lichaam en niet alleen luisteren. En vooral: laat je nooit zeggen dat je geen motivatie hebt, niet doorzet of 'gewoon' wat anders moet doen. Wat je wel moet doen (mijn inziens dan he...maar ik ben ik), is de verantwoordelijkheid nemen over jouw lichaam. Ga op ontdekkingstour, lees, ga met experts praten en ga verbanden leggen en ga op zoek naar een deskundige die bij jou past om deze ontdekking aan te gaan. Je hoeft hiervoor geen dokter te zijn!