'Was ik nog maar een kind'. Een uitspraak die ook ik veel maak. Waren we nog maar jong en onbezorgd. Maar sinds een paar maanden kreeg deze uitspraak een andere wending. Want ik gooi het maar meteen uit. Mijn moeder heeft dementie. Sinds 2 weken hebben we de 'ware' diagnose. Maar al jaren zijn mijn broer, partners, kleinkinderen en ik hiervoor aan het knokken geweest.
Al voor het overlijden van mijn vader, begonnen er vage klachten. Toen was ik nog geen therapeut natuurlijk, maar nu ik verbanden kan leggen zie ik ineens dat dit al veel langer speelde. Ze heeft altijd last gehad van haar lever, haar insuline was niet goed op peil en om haar evenwicht hebben wij veel moeten lachen.
Na het overlijden van mijn vader gingen er door verdriet zaken nog meer achteruit. Haar verwerkingsproces omtrent papa heeft zich nooit ontwikkelt en van mooie verzorgende vrouw, was er een moment waarvan we dachten: "Mam, wanneer moet je naar de kapper?"
Vanaf afgelopen zomer gingen dingen zo erg mis dat wij moesten ingrijpen. Sterker, mijn broer en ik werden 'ouders' en mama werd al wat meer 'kind'. Wat een stap. Je bent verdrietig en boos. Soms is de situatie lachen en soms gebeuren er dingen waar je zo sprakeloos van bent. Dagelijks leren wij hoe deze ziekte werkt. Eén ding hadden mijn broer en ik heel sterk; ze kan nu wel dementie hebben, maar ze is ook nog mens! Ze bloeit op van dingen die er vroeger waren. Vindt het heel fijn om bij één van haar broers of zussen te zijn. Ze geniet ervan als er iemand langs komt. En vooral zorgen vindt ze fijn. Want mama was nu eenmaal moeder, verpleegster en een allemans vriend vroeger. Juist dát is mama nog steeds.
Er vallen steeds meer dingen op zijn plek. We begrijpen nu waarom ze de laatste jaren soms zo boos en oneerlijk kon zijn. Dingen kon zeggen tegen mensen die echt een beetje te recht voor zijn raap waren. We begrijpen nu waarom ze dingen niet kon overzien. En soms geheel onterecht. Maar vooral begrijpen wij dat jij voor ons mama blijft. En of de rollen nu omgedraaid zijn of niet; respect blijf ik houden.
Als therapeut is deze situatie voor mij lastig. Ik ben nergens anders mee bezig als het brein&lichaam. En dit maakt mij dan soms ook erg wanhopig als ik mijn moeder (en omgeving) zie.
Want lieve mensen, soms zijn dingen te laat. Maar soms ook niet! Je hersenen zijn neuroplastisch. Je hersenen zijn flexibeler en soepeler dan je denkt. Door de neuroplasticiteit kunnen er nieuwe verbindingen ontstaan. En nee, ik wil hier niet mee zeggen dat dementie te verhelpen is. Maar ik weet wel, dat de invloed die je vandaag hebt op jouw leefstijl, gevolgen heeft voor 30 jaar later. Ik blijf mij hierin vastbijten en nog meer te leren komen over het brein!
De komende maand zal ik dan ook met regelmaat wat tips&tricks delen. Want eerlijk gezegd? Ik gun jou zo mooi, open en heldere toekomst. Zorg voor jezelf lieve mensen!
Liefs, Anka
