"Anka, hoe ben je zover gekomen?" Ik kan eigenlijk niet meer voorstellen dat ik ook was, waar ik was. Maar ik ontarm het ontzettend. Als ik dat niet had gehad, was ik niet waar ik nu ben. Dat is een omdenker:).
Wellicht is het goed te vertellen waar ik stond en waar ik sta. En dit bevestigt wederom dat dromen uit kunnen komen! Hoe een monster je vriend kan worden? Ik was een jaar of 9. Elke keer als mijn moeder even weg was rende ik stiekem naar de keuken. Ik deed de snoeptrommel open en pakte een hele hand vol. Ik weet het nog goed; een combinatie van pepermuntballen en drop. Stukje bij beetje werd ik zwaarder. Terwijl mijn moeder heel gezond kookte, kwam ik per week wel een kilo aan. Mijn ouders begrepen er niks van. In groep acht was ik het zwaarste meisje van de klas. Op dat moment was dat niet erg; ik had genoeg vriendinnetjes en werd ook niet gepest.
Ik was blij dat ik in ons dorp naar de mavo kon. Veel vriendinnen gingen mee. Maar wat een mooie tijd moest worden werd een vreselijke periode.
In de eerste klas had ik namelijk bedacht dat ik wilde afvallen. Dat lukte, en hoe. Er ging wel 30 kilo af en uiteindelijk woog ik nog maar 41 kilo! Maar de manier die ik daarvoor koos was verre van gezond. Elke ochtend stond ik een uur eerder op dan mijn ouders, zodat zij dachten dat ik al had gegeten. En dit was niet de enige smoes. Want iemand die te maken heeft met deze problematiek wordt heel goed in het verzinnen van smoezen en excuses.
Men vroeg zich af wat er met me aan de hand was. Allerlei ziektes kwamen aan bod, maar uit onderzoeken kwam niets naar voren. Wat was het dan?
Ik wist het wel... het was het monster. Want zo noemde ik mijn anorexia. Het monster dat constant op mijn schouders zat, dat bepaalde wat ik moest doen of juist moest laten. Het monster dat heel mijn leven beheerste. En dan bedoel ik niet alleen het eten. Nee, elke stap die ik zette, elk woord dat ik zei, het werd allemaal bepaald door het monster. En als je geen controle meer hebt over je leven, waar heb je dan nog wél controle over? Over je eten.
Tot ik op een dag bij mijn huisarts was. Deze huisarts was de vader van een vriendje en vriendinnetje. Hij vroeg het recht op de man af. "Heb je anorexia?"
Ik kon niks anders antwoorden dan: “Ja!"
Eigenlijk was ik vooral opgelucht. Ik hoefde niet meer stiekem te doen. Het was klaar. Over en uit. Ik keek in de ogen van mijn vader en ik wist dat ik moest gaan knokken. Niet alleen voor hem maar vooral voor mezelf.
Vanaf dat moment stond mijn leven helemaal op zijn kop. Elke vrijdag was er de strijd met de weegschaal.
64 kilo was het streefgewicht dat mijn ouders voor mij voor ogen hadden. En op dat moment had ik voor mijn gevoel niet één, maar wel drie monsters.Toch wist ik, dat ik dit moest doen. Want er was maar een andere uitweg: dood gaan. Een dat wilde ik niet.
Dus ik ging in therapie.
Het monster was er nog steeds. Ook toen ik de weegschaalwijzer op 64 kilo zag staan en mijn doel was bereikt.
Iedereen was blij.
Behalve ik.
Daar stond ik dan. De controle helemaal kwijt. Machteloos.
In die tijd leerde ik John kennen. Even was er een opleving van levensvreugde. Ik was verliefd en kon de wereld aan.
Ik werd toegelaten tot de Hotelschool, wat was ik trots! Maar al na vier maanden kwam ik erachter dat ik daar helemaal niet op mijn plek was.
Dus daar stond ik dan weer, met lege handen. Zoveel vrienden om mij heen en toch voelde ik mij eenzaam. En anders.
Wat was het toch dat iedereen blij was en de kroeg in ging? Ik vond niks leuk. Ik deed het allemaal wel, maar genieten kon ik niet.
Toch ging ik verder op zoek naar het geluk. Ik ging samenwonen, trouwen, kreeg kinderen, volgde een studie en startte verschillende bedrijven.
En al die jaren zocht ik verder.
Ik zocht en zocht en zocht, tot ik opeens, ik was 33 jaar oud, tot een groot en belangrijk besef kwam: dat het echte geluk nergens anders te vinden was, dan in mijzelf.
Ik kwam tot dit inzicht na mijn depressie na de geboorte van mijn dochter Pien en het plotselinge overlijden van mijn vader. Dat ik niemand de schuld kon geven, van de 'fouten' die ik had gemaakt in mijn leven, was mij in 1 klap helder.
Maar ook dat ik mijzelf niet constant de schuld moest geven.
Dit inzicht werd nog extra bevestigd door de opleidingen die ik volgde (en nog steeds volg). Ik leerde over disbalans in darmen en over hormonen. Ik leerde over intoleranties en de effecten van voedingsstoffen. En daardoor werd voor mij alles duidelijk.