Lieve fitmom...euhhh lieve eerlijke mama,
Vaak ontvang ik appjes of berichten met de vraag hoe ik het toch allemaal doe: een eigen zaak, studeren en vijf kinderen opvoeden. En elke keer vraag ik me af: waarom denken jullie dat? Misschien omdat ik met een opgeheven hoofd over straat loop of mijn allerbeste glimlach laat zien op een foto. En ja, make-up doet zeker wonderen! Maar geloof me, ook ik doe het niet ‘zomaar even’. En denken jullie nu echt dat ik elke avond kip met broccoli eet of in het weekend enkel mijn muntthee nip?
Mag ik jullie iets vertellen? Ik vind sociale media een prachtig platform, vooral zakelijk gezien. Maar laten we eerlijk zijn: hoe onecht kan het soms zijn? Denk je echt dat die moeder met haar stralende blik, perfecte figuur en een kind aan elke hand altijd zo is? Begrijp me niet verkeerd, ik kan niet op een foto staan terwijl ik maar drie uur heb geslapen, met een piepende tiener of een gillende puber om me heen en een man die ook aandacht wil. En nee, mijn overvolle bureau of de zes manden wasgoed zet ik ook niet op de foto.
Natuurlijk, in mijn beroep moet ik een voorbeeld zijn. Maar ben ik dan niet juist een beter voorbeeld als ik zeg dat niet alles perfect hoeft te zijn? Of is het juist perfect om te erkennen dat niet alles perfect is?
Waarom zouden we niet af en toe een ‘non-fitgirl’ foto mogen plaatsen? Hebben jullie ooit van de authenticiteit? Daar geloof ik heilig in. En nee, dat betekent niet dat ik nu een foto ga maken met een niet-passende bh, mascara tot aan mijn lippen of een woonkamer die lijkt alsof de lokale vuilnisbelt is verhuisd. Ik wil niet zeggen dat alle foto’s nep zijn en dat we onmogelijk fit kunnen zijn. Absoluut niet.
Wat ik wil zeggen is dat een verandering in mindset niet betekent dat alles perfect moet zijn. We houden van perfectie en regels, nietwaar? Jij wilt toch ook weten waar je naartoe gaat op vakantie, om te voorkomen dat je ineens in Frankrijk belandt in plaats van in Italië?
En zou je niet liever een vast dieetplan willen hebben waarin je precies kunt zien wat je moet eten? Dat biedt regels en houvast. Maar ik moet je teleurstellen: daar geloof ik niet in. Ik geloof in het vinden van je eigen weg, het leven te omarmen, of dat nu is met rode lipstick, een trainingsbroek of naaldhakken.
Het maakt me niet uit. Loop je eigen race. Doe het! Denk niet te veel na! Ik ben niet die coach die je dagelijks vertelt dat ik weer een salade met een groene smoothie heb gegeten. Ik ben niet die trainer die zegt dat ik om 6 uur 's ochtends 10 km heb hardgelopen, en ik ga al helemaal niet zeggen dat ik 4 keer per week in de sportschool sta om mijn lichaam te trainen.
Want laten we eerlijk zijn, dat weten jullie toch al over mij? (Oké, dat van het hardlopen en smoothie is niet waar ;)). En dat weten we stiekem toch ook over die fitgirl? Is het niet veel eerlijker om te zeggen dat ik soms al op donderdag een glas wijn drink (met nadruk op soms), ruzie maak met mijn teddybeer omdat ik weer een avond naar de sportschool moet, en het liefst een kok zou inhuren om mijn maaltijden te bereiden? Willen jullie niet liever horen dat ik soms om half 7 de slaapkamerdeur op slot draai en mijn sportschoenen uit het raam gooi omdat ik tot 3 uur 's nachts bezig ben geweest met de administratie? En mag ik gewoon vertellen over mijn ervaring met anorexia en psychose?
Want eens en voor altijd: ook ik ben niet die moeder met een eigen zaak en 5 kinderen die dat zomaar allemaal doet. Nee, naast dat ik goed kan plannen (grapje! Ik blijf dromen) en gezond eten voor mij geen straf is, heb ik geen gras in mijn tuin. Dus nee, ik ben niet de persoon bij wie je moet denken dat het gras groener is.
Wat ik wel wil zeggen: die 80% is zeker mogelijk om jezelf aan te leren. Als jij iets wilt, dan lukt het jou ook! Ga door de angst heen. Stap uit je comfortzone. En zo niet, dan is dat ook prima. Accepteer dat en waardeer jezelf om je eigen keuzes. Ben je er niet trots op? Nou, dan is er vast een andere weg naar Rome. De enige die je gelukkig kan maken ben jijzelf!
Liefs, Anka
