Lieve IK!,
Tjee, dat was me weer een nieuws gisteren! Nieuws waar de een heel blij van werd en de ander erg verdrietig.
Mensen hebben allemaal verschillende gevoelens, emoties en visies. Op dat vlak is er geen goed of fout. Toch merkte ik dat ik niet goed meer durfde te vertellen wat ik voel. Bang dat dit raar is. Maar ho! Er was op dat vlak toch geen goed of fout? Dan mag ik toch gewoon vertellen wat ik voel?!
Oké, let’s go;
Ik heb eens gekeken naar waar ik op 15 maart stond en waar ik nu sta. Hieronder vertel ik jullie hoe ik dat traject beleefd heb.
15 maart 2020. Ik weet nog goed hoe boos en verdrietig ik was van het nieuws dat we toen kregen. Maar nog dezelfde avond herpakte ik mezelf weer. “Klaar Anka! Boos en verdrietig zijn heeft totaal geen nut!” En zo ben ik als ondernemer gaan knokken. Ja, het waren zware weken voor mij, maar achteraf gezien heb ik dat mezelf aangedaan. Tussen het piekeren en denken door kon ik mijn klanten - op afstand - blijven behandelen. Gelukkig! En wat ben ik trots op ze!
Maar ik was iets te ver naar de 'niet-zeuren-maar-doorgaan-kant' doorgeschoten.
En dat betekende dat ik soms om 22.00u ‘s avonds pas ging sporten. Dat kan je 2 dagen volhouden, maar niet 2 weken.
En dat ging ik merken. Jaja, ook de therapeut is en blijft een eigenwijs ding. Het getal op de weegschaal ging ineens omhoog. Oké, onsje voor onsje, maar ik dacht; ‘dit is echt niet goed!’
Maar ik bleef gewoon doorgaan. Tot mijn rug ook op ging spelen. Ik besefte dat dat mijn wake-up call was. "Anka! Je vertelt je klanten constant wat het stresssysteem met je lichaam doet. En dan sta je nu zelf op standje 'aan' en ga je maar door-door-door."
“Oké, Anka. Zit, down, stil, af en luister!”
Heel streng ging ik mezelf vanaf een afstandje bekijken. Wat was dat toch? Waarom wilde ik steeds door-door-door blijven gaan? Stiekem kwam ik erachter dat ik bang was om te falen. Bang om te falen als therapeut en als ondernemer. En ja, iedereen kon zeggen hoe goed ik het deed en hoeveel klanten er nog steeds waren. Maar ik was bang voor de toekomst. Dat was het! De pijn van vroeger en de angst voor de toekomst. Maar waar was het ‘nu’?
Dit alles speelde medio april. Ik ben er voor gaan zitten en heb mijn ‘life goals’ op papier gezet. Daarna vroeg ik mezelf af; wat kan ik NU?
Wat ik NU kon doen; lekker doorgaan met het behandelen van mijn klanten, mijn platform upgraden, mijn online programma afwerken en orde scheppen in mijn torenhoge stapels papier (oké, daar ben ik dan nog niet aan toegekomen:)). Ik heb hulptroepen ingeschakeld (mensen; hulp vragen is zo fijn!). Er zijn mooie, nieuwe foto’s van me gemaakt en door de ruimte die in mijn brein ontstond, popten er allemaal leuke ideetjes in mijn hoofd.
En voilà! Per juni gaat mijn programma online! Ik hou jullie nog heel even in spanning. Heel even maar hoor:). Nog heel even mijn perfectie laten rollen en de laatste puntjes op de ‘i’ zetten! Maar vandaag of morgen horen jullie van mijn nieuwe programma.
“En Anka, hoe is het dan nu met je gewicht en rug?” ”Nou goed!”
Ook ik zag onder mijn ogen gebeuren wat ik vaak bij klanten terug zie. Stresssysteem aan? Kilootjes eraan. En dan hoef je nog niet eens meer te eten!
Ik ben lekker aan de wandel gegaan en vooral meer gaan slapen. Ook ben ik even heel goed binnenin mezelf gaan kijken. Nee, niet naar mijn vrouwelijke emoties hoor, die blijven eeuwig bestaan. Tenminste, als ik John moet geloven.
Nee, even gekeken hoe het met mijn darmen, lever en opname van voedingsstoffen ging.
Mijn uitspraak is altijd; gezelligheid gaat door de maag en geluk gaat door de darm. Dit alles ben ik weer even goed aan gaan pakken en hier zit ik dan.
7 mei 2020. Twee maanden later. Wat kijk ik met trots terug! En weet je wat nu eigenlijk mijn boodschap is? Dat het bewandelen van de weg die naar jouw dromen leidt niet altijd makkelijk is. Maar als je geen dromen hebt, kun je ze ook niet waarmaken. En soms kom je op die weg heel veel obstakels tegen. Dan kun je stilstaan of je kunt proberen om de obstakels heen te gaan! Van A rechtstreeks door naar Z zou je kunnen doen, maar dan mis je de rest van het alfabet. En hoe zwaar het nu misschien lijkt; geloof in jezelf en geloof in je dromen! Dan komen ze uit, écht!
Heel eerlijk gezegd geniet ik stiekem van deze rustige tijden. Niet van sportclub naar sportclub. Niet op uur en tijd ergens moeten zijn. Ons gezin bloeit ervan op. Misschien ben ik hier een uitzondering in, maar ik hoop het eigenlijk niet.
En ik ben zelfs mijn kapster dankbaar. Want zonder deze tijd had ik mijn haar allang afgeknipt. Altijd die eeuwige strijd. Lang-kort-lang....kort. Lieve Dorien, dat scheelt weer een discussie aanstaande maandag. Het grappige is dat ik deze week van twee mensen kreeg te horen, dat mijn haar zo leuk zit. Nou dat dus:).
Mijn 'life goals' staan op papier en in mijn agenda staat elke maandag; ‘zie blog 7 mei 2020’.
Een reminder aan deze roerige tijd. Maar wel een tijd waarin ik heb geleerd dat wij niet zoveel nodig hebben om gelukkig te zijn. Alleen een grote dosis zelfvertrouwen.
En nu ben ik eigenlijk wel heel benieuwd hoe jij deze tijd hebt ervaren? Heb jij hier jouw eigen conclusies uit getrokken? Of ben je blij als alles weer was zoals het was. Ik hoor het heel graag van je. Zonder oordeel. Niks is goed en niks is fout.
Liefs,
Anka
