Wat een eer! Afgelopen maand kreeg ik van 3 studenten de vraag of ik mee wilde werken aan een afstudeerproject inzake eetstoornissen. Een eer, maar soms komt een vraag ook dichtbij. Van de week vroeg een student mij hoe ik vroeger met de feestdagen omging. En ook hoe nu. Soms is je kwetsbaar opstellen dan het beste wat je kunt doen.
De feestdagen; vroeger weet ik dat ik het geweldig vond. Mijn ouders maakte er altijd één groot feest van. Van de traditie kindje Jezus op kerstavond in de stal te mogen leggen tot de mooi gedekte tafel op eerste Kerstdag. Vooral mijn vader hechtte heel veel waarde aan deze dagen. Ik herinner mij dat er eten was in overvloed. En dan bedoel ik ook echt overvloed. Waar we met volle buik van kerstavond, eerste kerstdag het kerstontbijt gingen nuttigen, kwam er een uur later gebak gevolgd door een borrelplank en dan nog het zes gangenmenu.
Achteraf denk ik dat het toen al behoorlijk veel voor mij was, maar goed als kind beleef je dit als een waar feestje. Het was ook altijd erg gezellig en het voelde goed.
Toen wist ik nog niet wat ik nu weet. Al dat eten bleek helemaal niet zo goed voor mij te zijn. Dan bedoel ik het niet het aantal calorieën of suikers. Nee, de overdaad aan bepaalde voeding kon mijn lichaam gewoon niet aan. Ik was altijd ziek de dagen erna, had eczeem en vooral mijn buik was een ontploffing van jewelste. Overigens niet alleen met Kerst hoor....
De dag na Kerst aten we de restjes nog op en zo hobbelden wij door tot Oud en Nieuw om dan 2 januari nog een week restjes te eten. Zo was het gewoon vroeger. Er is geen goed en fout aan te geven. Het was fijn en gezellig. Punt!
Maar al deze voeding, gecombineerd met een disbalans in mijn lichaam en een mentaal aspect (die dus verergerd werd door al het eten wat voor mijn lichaam niet goed was), maakte dat mijn lichaam op 12-jarige leeftijd er helemaal klaar mee was. Zowel lichamelijk als geestelijk werd ik dan ook een wrak. Ik weet nu dat anorexia nooit van de één op andere komt. Net zoals iemand na jarenlang dingen doen en eten wat niet goed is voor het desbetreffende lichaam (maar vaak weten we dus niet dat dit fout is voor ons lichaam), en bijvoorbeeld reuma krijgt, kreeg ik anorexia. Hoe dit mijn inziens lichamelijk werkt is dus even een ander verhaal. Maar ik wil jullie meenemen in de gedachten van iemand met anorexia en de feestdagen (of een andere eetstoornis).
Waar iemand anders heel nuchter de dagen van december in gaat, is dit voor iemand zoals ik een ware hel geweest. Dagen was ik bezig met rekenen wat ik wel en niet kon eten. Ik nam geen ontbijt want dan kon ik wel het stukje taart eten. Om vervolgens 10x de trap op en af te lopen en met een rood hoofd weer 'blij' aan de borrelplank kon zitten. Ik was toendertijd blij met de hond van mijn tante die elke eerste kerstdag bij ons was. Het beestje moest eerste Kerstdag in de avond ineens twee keer uitgelaten worden voor de grote boodschap. Rara....