Ik was 10 jaar. Elke keer als mijn moeder even weg was of naar de voordeur liep, rende ik stiekem naar de keuken. Ik deed de snoeptrommel open. Pakte een hele hand vol. Ik weet het nog goed. De combinatie tussen pepermuntballen en drop. Het was een heerlijke combinatie.
Beetje bij beetje werd ik zwaarder. Terwijl mijn moeder heel gezond aan het koken was, kwam ik per week wel een kilo aan. Mijn ouders begrepen er niks van. In groep acht was ik het zwaarste meisje van de klas. Ik had genoeg vriendinnetjes en werd ook niet gepest. Hoe kon dit? Ik was blij dat ik naar de Mavo kon in ons dorp. Veel vriendinnen gingen mee. Wat een mooie tijd moest worden liep in uit in een marathon met mijzelf.
In de eerste klas had ik namelijk bedacht om te gaan afvallen. En dat werden geen 5 kilo...nee, er gingen 30 kilo af. Het eindresultaat was 30 kilo. Elke ochtend stond ik een uur eerder op als mijn ouders en dachten hun dat ik al had gegeten. Dit was niet de enige smoes. Iemand die namelijk dit 'probleempje' heeft, is heel goed in een smoes verzinnen. Alle ziektes passeren de revue. En geen een kwam er uit. Ik wist wel beter.
Net zoals het monster. Want zo noemde ik mijn anorexia. Het monster wat constant op mijn schouders zat, bepalend wat ik moest doen of juist wat ik niet moest doen. Het monster wat heel mijn leven beheerste. En dan bedoel ik niet enkel over eten. Nee, elke stap die ik deed of elk woord wat ik zei, was besloten door het monster. En als je geen controle meer hebt over je leven, is de makkelijkste uitvlucht, om controle te krijgen over je eten. Dacht ik....
Tot ik op een dag bij mijn huisarts was. Deze huisarts was de vader van een vriendje en vriendinnetje. Hij vroeg het recht in mijn gezicht. "Heb je anorexia?" Ik kon niks anders antwoorden als "Ja!".
Ik was eigenlijk opgelucht. Ik hoefde niet meer stiekem te doen. Het was klaar. Over en uit. Ik keek naar links, in de ogen van mijn vader. Ik wist dat ik moest gaan knokken. Niet alleen voor hem maar vooral voor mezelf. Vanaf dat moment stond mijn leven helemaal op zijn kop. Elke vrijdag was er de strijd met de weegschaal. 64 kilo was het streefgewicht die mijn ouders voor ogen hadden. Op dat moment had ik geen één monster in mijn ogen, maar wel drie! Achteraf drie monsters die mijn redding waren. Toch wist ik, dat ik dit moest doen. Want er was maar één andere uitweg: dood gaan. En dat wilde ik niet. Ik ging in therapie. Heel lang in therapie.
Ik moet zeggen dat als ik toen wist, wat ik nu weet, dat deze weg nooit zo lang had hoeven te zijn. Achteraf bleek mijn eczeem, mijn darmproblemen en mijn reumatische klachten, heel veel hiermee te maken te hebben. In mijn jaren van studie heb ik zoveel mogelijk verbanden leren leggen. Na wetenschappelijk onderzoek is ook significant bewezen dat anorexia-patienten bijvoorbeeld een veel slechtere darmflora hebben (al voor de anorexiaklachten), dan gezonde mensen. Daarnaast zien we vaak dat mensen met eetstoornissen zich in de puberteit uiten. Dit is de periode dat oestrogenen de kop op komen steken en hierdoor zink en andere stoffen moeilijker opneembaar zijn. Het betekent niet dat klachten en ziektes waar de darm medeverantwoordelijk voor is, zich altijd in de darm openbaren.
Buiten hier teveel op in te gaan, ben ik blij dat ik dit nu wel weet en mensen met klachten hierdoor beter kan helpen. Laten we het erop houden dat het een cirkel is waar je in rond zweeft. Ik heb altijd gevoeld dat het niet enkel mijn geest was die zo in de war was. Het was en is én én. Lichamelijk waren er zaken waar ik erg veel last van had en ook wist dat dit een oorzaak had. Dat ik hier pas sinds een jaar of 10 achter ben gekomen is soms naar. Wist ik het maar eerder. En dit is dan ook dagelijks als ik weer zo mooi meisje of jongen bij mij heb te doen heb. Ik weet nu wel dat elke persoon die met een eetstoornis of psychische aandoening kampt, niet enkel op geest behandeld dient te worden (overigens doe ik dat dus ook met heel mijn passie). Maar het lichaam is niet dom, net zoals het brein. Wij luisteren er vaak alleen niet na.
En dan terug naar dat monster. Want hij was er nog steeds. Ook toen ik de wijzer op 64 kilo zag staan. Iedereen was blij. Want tja, de eetstoornis was toch over? Ik was namelijk op streefgewicht.
Maar daar stond ik dan. De controle helemaal kwijt. Machteloos. In die tijd leerde ik ook John kennen. Even was er een opleving. Ik was verliefd en kon de wereld aan. In die tijd heb ik ook 4 maanden op de hotelschool gezeten. Helemaal trots dat ik was toegelaten, kwam ik er al snel achter dat ik niet bij deze opleiding hoorde. En daar stond ik dan. Weer een 'mislukking'. Hup, de auto in en ik kon nog bij de Havo terecht. Maar wat voelde ik mij eenzaam. Met toch zoveel vrienden om mij heen voelde ik mij eenzaam....en anders. Wat was het toch dat iedereen blij was en de kroeg in ging? Ik vond niks leuk. Ik deed het allemaal wel, maar genieten kon ik niet.
En daar ging ik. Op zoek naar het geluk. Ik ging samenwonen, trouwen, kinderen, een studie, een eigen zaak, nog een kleintje, een grotere eigen zaak en nog een kleintje. En toen was ik 33 jaar en kwam tot het besef dat het echte geluk nergens anders te zoeken was, dan in mijzelf. Jammer genoeg kwam ik hier pas voor 100% achter na mijn terugval na de geboorte van Pien (lang leve dus die hormonen want dit bleken de oorzaak te zijn) en het plotselinge overlijden van mijn vader.
Dat ik niemand de schuld kon geven, van de 'fouten' die ik had gemaakt in mijn leven, was mij in één klap helder. Maar ook dat ik mijzelf niet constant de schuld moest geven.Toen ik daarnaast erachter kwam, door de opleidingen die ik volgde (en nog steeds volg), dat dus ook een disbalans in darmen, hormonen, lever, voedingsstoffen en ga zo maar door, hiermee te maken hadden was het voor mij klaar. Door keihard te werken aan deze problemen, voedingsstoffen dus soms ook niet neem, stress reduceer en mij laat behandelen door collega's sta ik waar ik sta.
De anorexia is al 22 jaar weg, maar dat ik kan zeggen dat ik echt voor 100% van het leven geniet, kan ik pas sinds een jaar of 10 zeggen. Of de weegschaal 60 kilo aantikt of 61 kilo zou mij een worst wezen. Gewicht is zoiets relatiefs. Maar gezond eten heeft niet enkel met de weegschaal te maken. Nee, goed eten heeft met zoveel meer te maken.
Het monster is weg! Ik heb hem ook letterlijk 2 jaar geleden een brief geschreven. Ik heb hem bedankt. Want zonder hem, was ik niet zo wijs geworden. Ik heb mijn ziek zijn van vroeger dus omarmt en ben het monster niet meer gaan zien als vijand maar als vriend. Hij kwam mij veel vertellen. Maar ik luisterde niet. Ik ben hem gaan zien als een vriend die heel ver weg woont en op sommige momenten even terug komt. En als hij dan terugkomt en mij ineens weer wat influistert, ben ik nu zo sterk om tegen hem te zeggen: "Beste vriend, je bent een toffe peer en ik luister naar je, maar ik doe wat ik denk wat goed is." Dan blijft hij nog een paar dagen logeren en op het moment dat hij voelt dat hij echt teveel is, in dit toch al volle huis, gaat hij weer terug naar zijn huis. Dag monster, dag vriend tot de volgende keer!
En wat gun ik zoveel mensen dit geluk. De schrijnende verhalen die ik lees, het meisje wat ik hier wekelijks in het dorp zie lopen, de klanten die bij mij komen of hoor dat iemand een monster niet als vriend kan gaan zien. Wat wil ik deze lieve mensen helpen. Nee, mijn verhaal vertellen. Want er is een uitweg. Dus al is er maar 1 iemand die dit verhaal leest en dit nodig heeft, trek aan de bel! Er is een uitweg en er is hulp. Door deze ziekte heb ik het mooiste vak kunnen leren en kan ik al deze informatie naar binnenslurpen tijdens mijn opleidingen. En één ding staat voorop: jij kunt dit ook! Als je weet dat je het waard bent, kun je alles aan. Met de juiste hulp kom je ver. Waarin dan ook....
Ja, ik ben een gelukkig mens!
Comments