Anka,
Dunne versus dikke Anka... Misschien heb je die foto eerder al op mijn socialmediakanalen voorbij zien komen.
Die foto geeft precies weer wat ik aan jullie uit wil leggen. Dik, dun, groot, klein, donker, licht: het maakt niet uit, het is jóuw lichaam. En dat is goed zoals het is! En nee, ik gun niemand, echt helemaal niemand anorexia of (morbide) obesitas. Het gaat er mij alleen om duidelijk te maken dat beide aandoeningen hetzelfde onderliggende probleem hebben, namelijk; disbalans in de samenwerking tussen lichaam en brein.
Perfect. Jarenlang dacht ik dat perfect 'iets' was. Iets dat je kon bereiken. Maar dat bleek niet waar. Perfect bestaat niet. Er is geen perfect lichaam. Geen perfect persoon. Geen perfect werk. Geen perfecte relatie. Geen perfecte studie. Geen perfect eten. Geen perfecte bankrekening. En ga zo maar door. Niks, maar dan ook niks is perfect. Perfect is een onzinnig streven. Goed genoeg, dat is een veel betere instelling!
Vroeger dacht ik dat ik alleen ‘gezien’ zou worden als ik dun was. Dat ‘ze’ dan zouden zien dat ik wél iets kon bereiken. Dat ik er toe deed. Dat mensen mij dan wel zagen. En later bleek die gedachte complete onzin te zijn. Want het is een gevoel, een gevoel van mij. In mij. Een gevoel dat veroorzaakt werd door een lichaam dat van binnen niet in balans was. Te weinig vitamines, slechte werking van neurotransmitters, hormonen uit balans, slechte darmflora en ga zo maar door. Maar het zat ook fout in mijn onbewuste brein. Het zei constant tegen mij: “Pas als je perfect bent, dan doe je er toe!” En weet je, toen ik minder dan 40 kilo woog was het in mijn ogen nog steeds niet perfect.
Ken je dat? Je rijdt in je auto en je gedachten dwalen af. Ineens sta je stil. Je schrikt op en beseft dat het je gelukt is om op tijd op de rem te trappen voor een kindje dat overstak. Hoe het kan dat zo’n situatie goed afloopt? Dat is je onbewuste brein, maar dan op zijn best. En dat koekje (of het hele pak - en die drop - en dat ijsje erachteraan…) dat je achteloos naar binnen duwt? Dat is ook je onbewuste brein, maar dan op zijn slechtst.
Anka links of Anka rechts, het maakt niet uit, beiden zijn goed genoeg zoals ze zijn. Dus, lieve mensen, stop met oordelen! Dát zou pas perfect zijn! Probeer anderen te helpen door naar ze te luisteren. Niet om ze te vertellen wat ze moeten doen. Maar om ze te vertellen dat ze het waard zijn om geholpen te worden. Soms gaat het om een eetstoornis en moet iemand gedwongen geholpen worden. Maar dan nog is het een mens. Geen object. Hoe zou jij het vinden als je aan een bed vastgebonden wordt en ze staan rond dat bed over jou te praten alsof je er niet bij bent. Hoe eenzaam en vernederend is dat?!
Ik weet dat ik nu heel direct en fel ben. En dat ben ik niet vaak. Maar ik merk dat de tijger in mij ontwaakt als ik het hierover heb. Ik gun namelijk iedereen een ‘goed genoeg’ leven. Geen perfect leven, maar een leven waarin ze weer van zichzelf kunnen houden. Een leven waarin ze om hulp durven vragen. Een leven waarin het ze lukt om lichaam en brein weer samen te laten werken. Een leven waarvan ze weer kunnen genieten! Lieve mensen, van buiten zien de Anka's er anders uit, maar van binnen zijn ze hetzelfde.
Liefs, Anka
P.S. In de challenge die nu loopt start ben ik over mijn kijk op dik en dun aan het praten. Interessant? Je bent nog van harte uitgenodigd! Meld je nu nog aan via deze link!
l
