Een gewone zondag. Zo'n zondag waarop de zon (een beetje dan:)) door de bomen schijnt en wij een lekkere wandeling in het bos maken. Maar het is ook zo'n zondag waarop ik complete onrust voel. Ik begrijp waarom. Het is de rust. En juist nu bepalen drukte, spanning en gezonde stress mijn dagelijks leven de laatste weken. Ik dacht altijd dat ik hiervan hield. Totdat ik dit jaar tot het besef kwam van de wijze woorden van mijn vader. Heb ik hier echt 44 jaar over gedaan om te begrijpen wat hij bedoelde? Heb ik dit nu in geen enkele opleiding geleerd? Of was ik degene die deed alsof het er niet was? Ik ga uit van dat laatste. Want zolang je doorgaat, hoef je niet te denken, toch?
De wijze woorden van mijn vader waren: "Het is helemaal niet erg als je 80 uur per week werkt." "Maar het is veel belangrijker wat je doet in de overige uren." Wat hij hiermee bedoelde, is gewoon waar. Stress is niet erg, alleen als je niet meer kunt ontstressen, gaat het mis in je systeem. Sterker nog, we hebben stress nodig, anders kunnen we niet overleven. Maar het valt me op dat in deze maatschappij stress niet lijkt te mogen, en we vooral altijd gelukkig moeten zijn. Het is zo'n groot item geworden dat het eigenlijk heel veel stress oplevert om geen stress te hebben. Waarom moeten we altijd gelukkig zijn? Waarom mogen we nooit een offdag hebben? Hoe weet je wat geluk is of wat geen stress is als je altijd relaxt en gelukkig bent? Bovendien ben ik na een paar dagen onrust juist heel scherp en weet ik weer focus te leggen.
In mijn 'ik ben zo zielig en heel de wereld laat mij in de steek'-week zit ik, een week later, terug te lachen om mijn superzielige zelfmedelijdenperiode. Maar ik heb die week (of dag) nodig om soms even terug naar de realiteit te komen, focus te krijgen en te beseffen dat het eigenlijk allemaal best wel cool is. Ook om tot het besef te komen dat ik dingen moet veranderen.
Maar goed, terugkomend op de maatschappij en het woordje stress en altijd gelukkig zijn. Ik gun echt iedereen een onbezorgd en gelukkig leven. Ik gun niemand lange periodes van depressie of stress. Maar ik wil hier alleen mee zeggen dat soms een potje ordinair janken helemaal niet erg is. En dat het voor je lichaam soms heel goed is om een reset te krijgen. Alleen moet je daarna wel weer kunnen ontstressen en de dingen op een rijtje kunnen zetten. En daar gaat het, naar mijn mening, mis.
We worden door adrenaline (ons eerste stresshormoon) de boom in gejaagd. Dat is maar goed ook. Want anders zouden we opgegeten worden door de leeuw. Zo is het ook met een auto. Stel dat we geen stress konden hebben, dan zouden we een rijdende auto niet als gevaar zien wanneer deze snel op je af komt rijden. We zouden niet opzij springen en er zou een groot ongeluk gebeuren. Dus gelukkig is er stress.
Maar als er auto na auto na auto komt en je moet blijven springen, dan gaat het mis! Er blijft stress komen en cortisol neemt het over van adrenaline. Als jij dan nooit kunt stoppen met springen, raakt ook de cortisol op en knallen alle systemen eruit en zijn van slag.
Als je dan eens kijkt naar jouw leven; hoe vaak moet jij springen voor een voorbijrazende auto? Kun jij daarna even uitpuffen en ontspannen tot er weer een auto voorbij komt? Dan is er niks aan de hand. Maar als jij blijft springen en nooit van de voorbijrazende auto's af komt (dus niet kunt ontstressen), gaat het mis. In medische termen; het sympathisch (gaspedaal) en parasympathisch systeem (de rem) moeten in balans zijn.
En dit is waar een deel van mijn coaching over gaat. Ik kan pillen geven wat ik wil, voedingsschema's maken wat ik wil en sporten als een malle; als er niets aan dit systeem wordt gedaan, gaat het mis. Dan is het zover; je gaat ontstressen. Je plant drie momenten voor jezelf in maar de gedachten van moeten blijven aanwezig in je hoofd. Je bent gewoonweg niet meer gewend te ontstressen.
Soms zijn het letterlijk ontwenningsverschijnselen en moet je lichaam bepaalde stofjes aanvullen. Maar soms kan het ook zijn dat je lichaam door andere oorzaken niet kan ontstressen en de stress hoog blijft. Denk hierbij aan een disbalans in het hormonaal systeem, glutamaatprobleem, belasting door pathogenen of een microbioom dat niet helemaal gezond is. Dan gaan we stap voor stap op zoek naar waar de oorzaak ligt.
Een lichaam dat namelijk niet kan ontstressen, ziet dus nog ergens stress en dit kan ook zichzelf zijn. Ga eens voor jezelf na hoe vaak jij het gaspedaal loslaat en hoe vaak jij de rem intrapt. En lukt het je dan om te ontspannen? Zo niet, wellicht is er dan wat meer aan de hand. Maar weet dat een gezond lichaam altijd zou moeten kunnen ontspannen. Als jij het gaspedaal maar niet te vaak intrapt. En nu ga ik eens inplannen hoe vaak ik deze week ga autoracen. Yoga vind ik eigenlijk leuker...
liefs Anka
